Luhan & snow.

Tytuł: Luhan and snow
Długość: One Shot
Rodzaj: Komedia
Rating: G

Był przyjemny, wiosenny dzień. Pierwszy dzień wiosny. Wiatru nie było, słońce nie świeciło, kwiaty nie kwitły, z nieba spadał śnieg… A na chodnikach i trawnikach gdzie nie gdzie bywały sobie zaspy śnieżne wysokości owczarka niemieckiego. Dom chłopaków był regularnie odśnieżany, więc chłopacy nie musieli martwić się, że ich zasypie. Jednakże… Tego feralnego dnia, łopata i przywilej odśnieżania należał do Luhana. Otóż ta nie duża, bo mierząca zaledwie 176cm, osóbka była zazwyczaj odsuwana od prac niebezpiecznych. Gdy Luhan zabierał się do roboty, wszyscy w domu truchleli o swoje życie, a także wszystkiego w promieniu 10 km. Ostatnim razem blondyn wysadził w powietrze doświadczenie chemiczne, które postanowił zrobić… Co wyjaśnia jego zmianę koloru włosów z blond, na ciemne…

No, a więc dzisiaj przywilej łopatowy należał do Lulu. Chłopiec tak się ucieszył, że to jego kolej, że w euforii ubrał szalik na głowę zamiast czapki i wybiegł z domu w laczkach wymachując łopatą na lewo i prawo o mało przy tym nie zabijając Krisa, który w ostatniej chwili zrobił unik do tyłu.

Luhan schodząc ze schodów gwizdał radośnie usłyszaną przed chwilą melodyjkę z jednego z oglądanych przez Kaia i D.O odcinka Pororo. Stanął przed domem i złapał się pod boczki patrząc w niebo. Zaczął odgarniać śnieg, kiedy nagle lekko prószący śnieżek zaczął sypać mocniej, gęściej. Na co Luhan dostał minę zachwytu z zassaną wargą. Odrzucił łopatę na bok tym samym odrąbując ceramicznemu skrzatowi główkę i stanął na środku podjazdu latając w kółko z głową zadartą do góry... Z otwartą buzią i wystawionym językiem...

Sehun z Jonginem stanęli w drzwiach i zaczęli przyglądać się poczynaniom blondyna. W końcu znudzony Baekhyun, który dołączył do obserwatorów przewrócił oczami i spytał:

- Oświecisz nas, co Ty u licha robisz?

- U licha? Nie jestem u licha. Jestem w domu.

- O,o

- A co robię... jak co robię? Nie widać? - spytał zdziwiony. Widząc miny przyjaciół odpowiedział na ich pytanie. - Jem śnieg.

Chłopacy popatrzyli na siebie w dziwny sposób, wzruszyli ramionami i wrócili do domu. Kyungsoo zaparzył ciepłej herbatki i upiekł ciasto orzechowe. Wszyscy usiedli przed telewizorem, chłopaki porozsiadali się na kanapach, Sehun i Patrycja podzielili się fotelem, Chanyeol usiadł na środku kanapy i wziął Honoratę na kolana. Jongin z przytuloną do niego Niną przy kominku, a Baekhyun i Ada na dywanie. Wszyscy zaczęli zajadać smakołyki. Nagle usłyszeli głośny huk z zewnątrz. Zamilkli, wymienili się niepokojącymi spojrzeniami i zaczęli się zastanawiać, czy powinni już martwić się o Luhana.

- Zróbmy eksperyment. – zaproponował Chen. – Luhaaaan! – wrzasnął. – Placek i herbata na stole!

Jednak chłopak nie przyleciał do domu w przeciągu kilku sekund. Zrozpaczony Lay podbiegł do okna, aby sprawdzić, czy widać Lulu. Rozejrzał się i nagle jego oczom ukazał się słup lampy i przyklejony do niego chłopak, który prawdopodobnie musiał w niego grzmotnąć zapatrzony w spadające płatki śniegu… EXO wybiegło przed dom do leżącego już na ziemi chłopaka.

Kris trącił nieprzytomnego nogą i spojrzał po reszcie.

- On w ogóle… żyje jeszcze ? – spytał nie pewnie nie wiedząc, czy ma płakać, czy śmiać się, że nie będzie musiał już znosić opowieści o robaczkach, które Luhan posiadał w innym opowiadaniu…

- Chyba żyje, płuca mu się ruszają, więc żyje. – oparł naukowo Xiumin.

- Płuca mu się ruszają? – powtórzył Baekhyun. – Gdzie Ty jego płuca widzisz?!

- No klatka piersiowa się rusza. – Xiumin wywrócił oczami. Nagle Luhan otworzył oczy i zamrugał kilka razy. Lay i Sehun przykucnęli przy przyjacielu.

- Luhan, serduszko moje – zaczął Lay.

- Żyjesz? – spytał zatroskany Sehun.

- Ooo…. – zaczął Luhan, któremu malował się wielki uśmiech na twarzy i maślane oczka. – Kucyki pony.

- Czy on właśnie powiedział… - zaczęła Nina, ale Luhan przerwał jej w pół zdania. Poderwał się gwałtownie na równe nogi i zaczął podskakiwać wskazując palcem w niebo i krzycząc.

- Kucyk pony! Kucyk pooooonnnyyyyyyyyy!

- Zwariował ! – stwierdził Sehun i razem z Layem wpadli w płaczliwy lament.